maandag 25 mei 2015

Monet, son jardin

Maandag 30 maart 2015, ochtend

De zon heeft besloten mee te vieren vandaag. Als we bij het ontbijt komen verlicht het tegenlicht de volledige ruimte. Het panoramisch uitzicht wordt nog indrukwekkender.


Het is rustig, we nemen alle tijd voor het ontbijt.
Vandaag gaan we naar het dorp waar Monet passeerde toen hij met de trein van Parijs naar de normandische kust reisde. Op een dag stapte hij uit in Giverny, hij wandelde rond in het dorp en voelde zich er thuis. Hij huurde er een huis en trok er met z'n gezin van acht kinderen in. Later zal het het kopen, een tuin aanleggen, het huis verschillende keren uitbreiden, de tuin ook uitbreiden met het stuk aan de overzijde van de straat, waar hij de vijver laat aanleggen.


Aan de receptie informeren we vooraf. 'Normallement on a de tickets pour le jardin en le musée, mais il ne sont pas encore arrivées' Juist. In alle gidsen staat vermeld dat de tuin open is tussen 1 april en 1 november. Maar gezien dit jaar openen ze het weekend voor 1 april, speciaal voor ons vermoed ik.
'Je ne pense pas que la queue sera longue.'


Giverny ziet er bij daglicht anders uit dan gisteravond. We kunnen rechtover de inkom van de fondation parkeren. Er staan drie mensen klaar aan de ingang. De eerste toont ons de kassa naast hem, de mevrouw aan de kassa verkoopt ons het ticket, de volgende mijnheer naast de kassa scheurt ons ticketje. Ze zijn klaar voor de drommen toeristen die hier jaarlijks de tuinpaden plat lopen.
Vandaag is er naar hun normen niemand. De zon is er wel, de bloemen drogen hun bladeren in haar eerste lentewarmte.



Een assortiment aan voorjaarsbloeiers in kleuren die langzaam de volledige kleurenroos afgaan.




Via een tunnel onder de baan kom je in de tweede tuin terecht, deze met de vijver. De tunnel is ook tout a fait dans le style.



Waar het eerste deel eerder een plantage van bloemsoorten lijkt is dit deel echt een tuin, een tuin zoals mij vader er een wou aanleggen. Met vijver, brugje, treurwilg, magnolia's en bamboe.



Aangezien er nog zo weinig bezoekers zijn is het heel bijzonder om de tuin in alle rust te kunnen beleven. Je hoeft de uitgestippelde route niet te volgen, je kan even terug keren op je stappen. Nog eens over het brugje gaan. Een tijd blijven staan. Niemand die in je rug duwt. Niemand die in je beeld loopt, niemand die je ontwaakt uit je dagdroom.









Romantiek ten top.
Het werkt aanstekelijk.
Een bejaard japans koppeltje vraagt of ik een foto van hen wil nemen met hun fototoestel. Ik zie dat het ook een kleine panasonic is, zoals het mijne. Ik neem een paar foto's van hen. De manier waarop ik de foto's neem doet hen fronsen. Ik zie ze wat later naar de opnames kijken. Een eind verder in de tuin komen we ze terug tegen. Ze lacht en komt terug naar mij. 'You make so nice pictures, could you take some more of us'. Tuurlijk, graag. Ik ken jullie cameraatjes ondertussen heel goed, zeg ik hen terwijl ik mijn toestel toon. Ze lachen breed, zo kan ik hen terug stralend in beeld brengen. 'I learned a lot today' zegt ze terwijl ze weer de beelden checked.




Ik voel terug de emotie toen ik voor het eerst de waterlelies zag en een uur voor het werk moest gaan zitten. Natuurlijk moest hij een vijver hebben bij hem thuis. Ieder jaar, ieder seizoen, iedere dag, ieder uur, iedere seconde ander licht, andere kleuren, andere tinten, andere beweging. Dit is een onderzoekslabo van een impressionist.





Achter iedere hoek verandert de tuin van karakter.




We zijn ondertussen terug bij het huis aangekomen. Ook dit is open voor bezoek.


Net voor het binnengaan draai ik me om, Monet z'n dagelijkse zicht op z'n tuin, met het hek waar hij de straat overstak naar de vijver.


Nog meer foto's

Geen opmerkingen:

Een reactie posten