vrijdag 5 juni 2015

Monet, sa maison.

Maandag 30 maart 2015, middag.

Vanuit te tuin wandelen tot bij het huis. Overal staat aangeduid dat er geen foto's mogen genomen worden. Dat lijkt me logisch. Meestal kan je hier over de hoofden lopen. Als iedereen foto's neemt is hier geen doorkomen aan. Als je de suppoosten vraagt of je foto's mag nemen zeggen ze droogweg 'non' maar als je naast hen een foto neemt, lachen ze eens.
Het is nu zo kalm dat het amper stoort. Hoewel ik het raar blijf vinden dat iemand met een Ipad ...
 Maar liever dat nog dan met een bord voor z'n kop ... klinkt het dan in m'n hoofd.



Ook binnen bloemen.


Zijn atelier.



Het grote raam in z'n atelier,
en het zicht op de tuin vanop de verdieping.





De gele eetplaats, maar echt geel, alles geel.



De blauwe keuken


Een fornuis om u tegen te zeggen.





We lopen tweemaal door het huis. Ook iets dat normaal niet mogelijk is. Dikwijls sta je alleen in een kamer.
Eind maart in Giverny heeft z'n voordelen.

Meer foto's 


maandag 25 mei 2015

Monet, son jardin

Maandag 30 maart 2015, ochtend

De zon heeft besloten mee te vieren vandaag. Als we bij het ontbijt komen verlicht het tegenlicht de volledige ruimte. Het panoramisch uitzicht wordt nog indrukwekkender.


Het is rustig, we nemen alle tijd voor het ontbijt.
Vandaag gaan we naar het dorp waar Monet passeerde toen hij met de trein van Parijs naar de normandische kust reisde. Op een dag stapte hij uit in Giverny, hij wandelde rond in het dorp en voelde zich er thuis. Hij huurde er een huis en trok er met z'n gezin van acht kinderen in. Later zal het het kopen, een tuin aanleggen, het huis verschillende keren uitbreiden, de tuin ook uitbreiden met het stuk aan de overzijde van de straat, waar hij de vijver laat aanleggen.


Aan de receptie informeren we vooraf. 'Normallement on a de tickets pour le jardin en le musée, mais il ne sont pas encore arrivées' Juist. In alle gidsen staat vermeld dat de tuin open is tussen 1 april en 1 november. Maar gezien dit jaar openen ze het weekend voor 1 april, speciaal voor ons vermoed ik.
'Je ne pense pas que la queue sera longue.'


Giverny ziet er bij daglicht anders uit dan gisteravond. We kunnen rechtover de inkom van de fondation parkeren. Er staan drie mensen klaar aan de ingang. De eerste toont ons de kassa naast hem, de mevrouw aan de kassa verkoopt ons het ticket, de volgende mijnheer naast de kassa scheurt ons ticketje. Ze zijn klaar voor de drommen toeristen die hier jaarlijks de tuinpaden plat lopen.
Vandaag is er naar hun normen niemand. De zon is er wel, de bloemen drogen hun bladeren in haar eerste lentewarmte.



Een assortiment aan voorjaarsbloeiers in kleuren die langzaam de volledige kleurenroos afgaan.




Via een tunnel onder de baan kom je in de tweede tuin terecht, deze met de vijver. De tunnel is ook tout a fait dans le style.



Waar het eerste deel eerder een plantage van bloemsoorten lijkt is dit deel echt een tuin, een tuin zoals mij vader er een wou aanleggen. Met vijver, brugje, treurwilg, magnolia's en bamboe.



Aangezien er nog zo weinig bezoekers zijn is het heel bijzonder om de tuin in alle rust te kunnen beleven. Je hoeft de uitgestippelde route niet te volgen, je kan even terug keren op je stappen. Nog eens over het brugje gaan. Een tijd blijven staan. Niemand die in je rug duwt. Niemand die in je beeld loopt, niemand die je ontwaakt uit je dagdroom.









Romantiek ten top.
Het werkt aanstekelijk.
Een bejaard japans koppeltje vraagt of ik een foto van hen wil nemen met hun fototoestel. Ik zie dat het ook een kleine panasonic is, zoals het mijne. Ik neem een paar foto's van hen. De manier waarop ik de foto's neem doet hen fronsen. Ik zie ze wat later naar de opnames kijken. Een eind verder in de tuin komen we ze terug tegen. Ze lacht en komt terug naar mij. 'You make so nice pictures, could you take some more of us'. Tuurlijk, graag. Ik ken jullie cameraatjes ondertussen heel goed, zeg ik hen terwijl ik mijn toestel toon. Ze lachen breed, zo kan ik hen terug stralend in beeld brengen. 'I learned a lot today' zegt ze terwijl ze weer de beelden checked.




Ik voel terug de emotie toen ik voor het eerst de waterlelies zag en een uur voor het werk moest gaan zitten. Natuurlijk moest hij een vijver hebben bij hem thuis. Ieder jaar, ieder seizoen, iedere dag, ieder uur, iedere seconde ander licht, andere kleuren, andere tinten, andere beweging. Dit is een onderzoekslabo van een impressionist.





Achter iedere hoek verandert de tuin van karakter.




We zijn ondertussen terug bij het huis aangekomen. Ook dit is open voor bezoek.


Net voor het binnengaan draai ik me om, Monet z'n dagelijkse zicht op z'n tuin, met het hek waar hij de straat overstak naar de vijver.


Nog meer foto's

zondag 24 mei 2015

Le Jardin Des Plumes

Zondag 29 maart 2015, avond.

De avond voordien was het diner niet helemaal wat we verwacht hadden. Morgenavond heb ik hier ook een tafel in het hotel gereserveerd. Vandaag wil ik graag iets speciaals. Michelin geeft een ster aan een restaurant in de buurt in Giverny waar we morgen naartoe gaan.
Een ster, en ik wil daar vandaag nog binnen geraken, in de meest toeristische plaats in de buurt, Giverny.

's Ochtends bel ik.
"Une tabel pour deux, biensur monsieur"
Bon geen probleem, die leek zelfs verrast.

Na de deugdoende opwarming in de wellness gaan we in alle duisternis op zoek. We zien niks van de omgeving, we komen in wel heel smalle straatjes terecht, geen verkeer.
Ik parkeer op de rand van een akker, en gaan door een soortement poortgebouw.

Het stemmige licht verwelkomt ons door de ramen. De glazen deur zwaait open. We worden verwacht. Of we het aperitief in de orangerie nemen. Graag. Heel stemmig. De coupe smaakt, de amuzes zijn smakelijker dan het volledige diner van gisteravond. Er komen nog een paar (5) habituez binnen. We worden naar onze tafel uitgenodigd. Er is nog een tafeltje ingenomen door een koppel met een baby. That's it. Niemand in dit zo grote restaurant.

We beginnen hier een gewoonte van te maken. We realiseren ons dat het seizoen hier pas begint, of nog moet beginnen. In de gids stond toch dat de tuin van Monet vanaf 1 april open is. Dat is dus pas overmorgen. Maar ... De lagen bezetting in dit restaurant stelt ons niet echt gerust.

Het ene gerecht overtreft het volgende. Heerlijk.
Omdat we nog met de wagen terug moeten, kozen we een wijnarangement met ons tweeën te delen. Ook dat is hier geen enkel probleem. De somelier stelt ons op de proef. Hij laat ons de witte wijn proeven, maar wil niet vertellen wat het is. 'C'est un peut particulier'.
Na het gerecht komt hij vragen of we enig idee hebben, al was het  maar de streek.
We kijken elkaar aan, proeven nog eens en de smaak herinnert ons aan iets.
Vijfentwintig jaar geleden, op ons trouwfeest was er voor het dessertbuffet een munsterkaas met gewurtztraminer. Deze wijn moet ook uit de Elzas komen.
De sommelier schrikt, 'Je vais chercher la bouteille' Hij komt terug en toon ons het etiket van de fles uit de Elzas. 'Mais c'est tres particulier!'

Van de wederomstoot komt de vrouw des huizes vragen of alles in orde is, of we hier goed zitten in hun alcoof, of ze onze avond op enige manier nog aangenamer kan maken?

We hebben een mooie avond.
Wat kan hier nog aan tippen.

Voor foto's en een glimp van de gerechten kijk gerust op de website van het restaurant, ze hebben ook kamers:

Le Jardin Des Plumes

Ik kan het alleen maar aanraden.

vrijdag 1 mei 2015

Les boucles de la Seine Normande

Zondag 29 maart 2015, namiddag

Het regent niet we zien de zon niet maar zien toch ietsje meer licht in het donkere wolkendek. Musea kunnen we altijd doen, we gaan voor de natuurwandeling.

We zitten midden in het Parc naturel régional des boucles de la Seine. We besluiten naar het 'maison de parc' te gaan, het huis van toerisme van waaruit enkele wandelingen vertrekken. Wat is er romantischer dan een wandeling aan de boorden van de Seine om een 25 jarig huwelijk te vieren.


Een heel mooie normandische site, dat maison du parc.
Alleen, ik had al een vermoeden toen we de parking opreden, heel veel plaats, ttz onze auto stond eenzaam in de dolomiet, Het is gesloten. Echt niemand. Het seizoen is nog niet begonnen.

We zijn hier nu toch, de wandeling is bewegwijzerd, we kunnen ze zowel doen, met of zonder kaartje.


De wandeling is aangeduid door middal van groene bollen, denken we toch.
Groen is het hier sowieso.


De bomen hebben wat bizarre vormen.


Een normandische hoevegebouw.


We maken een ommetje langs het centrum van Notre-Dame-de-Bliquetuit.
Ook hier is het niet echt druk. De luiken van de pastorij zijn dicht.


We lijken wel aan onze calvarietocht te beginnen.


Vrij snel zijn we aan de boorden van de Seine, er hangt een dreigende lucht vind ik.


Iemand maretakken?


Het regent, en het begint toch wel echt hard te waaien. De wind klappert in m'n kap, behalve dat hoor ik niks anders meer,
Een grote schaduw in m'n ooghoeken passseert grommend in m'n ooghoeken. Ik roep nog pasop! We belanden beiden van het schrikken meegestuurd door de wind bijna in de Seine. Vanop de brug van het containerschip zie ik ze lachen, zie die twee, waarschijnlijk belgen.



Het wordt guurder en guurder, de elektriciteitsdraden slingeren over het pad.


Blijven foto's nemen, denk ik, als ze ons terugvinden weten ze tenminste waar we mee bezig waren



Overstroming en omgeknakte bomen, het wordt met de minuut idyllischer.



Een striemende regen maakt ons doornat. De jas houdt het meeste tegen, maar m'n jeans wordt loodzwaar en kleeft bij iedere stap meer aan m'n benen.


De redding is nabij!


Op de terugweg kunnen we schuilen onder de begroeiing, en lijkt het minder te regenen. Het gedacht is al veel.


De bloemetjes langs het steile pad terug naar het 'maison du parc' verwelkomen ons. Wij dromen al van de hamam en jacuzzi waar we ons terug zullen opwarmen.

Nog meer foto's van onze romantische overlevingstocht.